maandag 29 mei 2017

De foto die ik niet maakte #15

Hij speurt het strand af met slechts één doel: zelf een haaientand vinden.
Niet krijgen van een gulle passant, niet kopen. Gewoon zelf vinden in het zand.
Hij krult zich op als een komma. Zijn rug blinkt van het vers gespoten laagje zonnecréme. Zijn haar piekt naar de vier windrichtingen
Zeef in het zand, spoelen en zoeken. Hij staat op een eindeloze repeat.
Zeven, spoelen en zoeken.
Zeven, spoelen en zoeken

Tot hij opveert. Als een uitroepteken strekt hij zicht uit.
Zijn schreeuw galmt over het hele strand. 'Gevonden!'

woensdag 24 mei 2017

Lecturama voor grote mensen

'Waar luister je naar?'
'Lecturama voor grote mensen', legde ik mijn jongste uit.
Haar ogen bleven groot en de vraag was wat haar betreft nog steeds niet  beantwoord.
Het jong dat al swipte op de smartphone voor ze goed en wel een stap kon zetten, luisterde met open mond.
'Dus als jullie verhaaltjes wilden luisteren dan moest je cassetjes gebruiken? Waar kon je die downloaden? Oh dat bestond niet? Hoe kon je dan nieuwe verhaaltjes op de wolkmen zetten? Kopen? Via Internet dan. Ah, in de winkel. En als je je oude verhaaltjes beu was? Nog eens luisteren? Echt, was dat niet saai?'

Ik denk aan de rode sprookjesboeken en de *ping* die je liet weten dat de pagina omgedraaid mocht worden. Neen, dat was niet saai. Maar ik voel zelfs met mijn kleine teen dat mijn digital native het iets te analoog vind en in de verste verte niet retro genoeg om opnieuw interessant te zijn.

Mijn Lecturama voor grote mensen dirigeer ik tegenwoordig ook met een klik en een swipe richting mijn smartphone. Alleen heten de verhalen nu podcasts en is het aanbod overweldigend groot.
Te groot, tot voor kort, maar ik denk dat ik mijn niche gevonden heb.

Het begon met Serial 1 en 2. Hoe zeer ik hou van stemmen die zinnige dingen in mijn oor blazen, mij overtuig je pas echt als je me achterlaat met een 'ik wil NU weten hoe het verder gaat'.
Blijkt dat - zelfs nu ik Lecturama lang en breed ontgroeid ben - ik nog steeds een zwak heb voor cliffhangers en een *ping* in de vorm van een volgende aflevering.
Enter Limetown en S-town.

Podcasts die ervoor zorgden dat het fietstraject huis - station - werk puur genieten is (ja, zelfs als het giet).  Knappe geluidsknutselaars laten goeie verhalen op me los. Ik fiets over de vesten, maar wandel tegelijk mee door het doolhof van John, zoek samen met Lea een getuige op in een twijfelachtig motel of luister mee naar een collect call uit de gevangenis.
Blijkt dat er niet meer nodig is dan een rits goede vertellers om van mijn woon-werkverkeer een ware traktatie te maken.

Meer van dat. Veel meer van dat, graag!


PS: En met mijn erfenis Lecturama verliep het een beetje zoals ik voorspeld had. Ik had kunnen weten dat de doos die mijn vader een kleine tien jaar geleden de gang inschoof nog geen millimeter van zijn plek geschoven zou zijn vandaag. Laat staan dat het deksel eens opgelicht werd. 

dinsdag 16 mei 2017

Vitamine zee

Af en toe lijkt het alsof de dag in de krieken van de morgen al een extra grote emmer klaar zet. Met een knipoogje erbij die zoveel wil zeggen als 'Hier! Je zal het nodig hebben.'
En voor het goed en wel 8 uur is, ziet het er naar uit dat de emmer in kwestie nog wel een maatje of twee groter had mogen zijn om alles wat de dag in petto heeft in op te vangen.

Niks ernstig, geen wereldschokkende of aardverschuivende problemen. Gewoon het leven van alledag, maar dan wel met een stevig aangetrokken handrem.
Een kind dat om 3 u 's nachts een spin zag en weigert nog te slapen alvorens het lichaam van de vermorzelde spin als bewijs op haar nachtkastje gelegd wordt. Lensloos en in het pikkedonker (neen, het licht mag niet aan want dan ziet de spin mij) een opgave te noemen. Waardoor er niet meer geslapen werd, door niemand.
Geruzie om de chocopot die eindigt in een hoopje scherven en chocoklodders op de ik-heb-net-gedweild-vloer.
De trein die net voor je neus wegrijdt, alhoewel het echt nog geen 7.57 u. was.
Het zadel van mijn stationfiets. Ditmaal niet gepikt, maar wel kapot gesneden met een breekmes. (Serieus mensen die dit doen, vertel mij eens wat de lol hiervan is?) 

Ik zeg het, niets wereldschokkends. Ik verzeker je ook: dodelijk voor het humeur.
Dus fietste ik door, recht op de zee af.
Liet mijn benen zandstralen door de opwaaiende korrels. Liet de wind woest door mijn haar waaien.
Keek ik jaloers naar diegene die zich op een strand installeerden met een hele dag zand en water in het vooruitzicht en prees mezelf desondanks gelukkig met de 10 minuten die ik kon pikken.
10 minuten om (toch een deel) van die emmer leeg te kieperen.

Fantastisch wordt deze dag niet meer. Maar als ik een stevig plastiek zakje vind om over mijn gehavende zadel te knopen, valt er nog iets te redden.