Klein Geluk | over woorden

Een gevoel in een woord vangen is altijd een klein geluk, schreef ik vorig jaar al. Vandaag ontdekte ik een nieuw juweeltje bij Lorimariette: apricity. 

Apricity betekent zoveel als de warmte van de zon in de winter. De lucht is blauw, de zon straalt net fel genoeg om je wangen licht en warm te strelen. Een woord, neen een gevoel, dat plakt omdat de warmte van de zon al enkele maanden niet zo vanzelfsprekend was. 

Het is een eerste glimp, een voorbode, net zoals de krokussen die weer kleur geven aan tuin en berm. Het is buiten even stilstaan, enkel en alleen om te voelen. Strategisch het plekje met de perfecte invalshoek kiezen zodat de zonnestralen op jouw handen of rug vallen. 

Het is een woord dat danst over je lippen en met de laatste lettergreep je mond in een glimlach vouwt. 

Apricity en ervan genieten met een shabelleke. Dubbel klein geluk. 

#100happydays

Ergens in het voorjaar gaf ik mezelf op voor #100happydays. Het doel was om 100 dagen een foto te maken waar je gelukkig van werd. Geen grote dingen, maar kleine zaken. Omdat ik vind dat niet alle geluk in een foto te vangen is, hield ik mijn lijstje bij in de geduldige pagina's van mijn Moleskine.

Soms was het makkelijk. Firenze zien, zwemmen in een Italiaans bergriviertje en een weerzien met vrienden na een maand wederzijdse vakantie zijn dagen die baden in geluk. Soms vond ik geluk in grote opluchting 'de vinger is er niet af!'

Op andere dagen was het moeilijker. Zo lees ik ook: 'Kroost slaapt! Lief is op stap! Stilte en rust!' Geen idee wat er die dag speelde, maar echt goed moet het niet geweest zijn. Maar - en hier zit het hem - het is me gelukt om 100 dagen lang elke dag een moment te vatten en het gekke is dat ik me ze stuk voor stuk herinner. Zo zijn er:

• Een croissant op een trapje eten. 
• Zelfs bij de lelijkste en smerigste campings zijn de zonsondergangen mooi. 
• In slaap vallen in de hangmat
• Lezen op de trein
• Ik kan met twee kinderen naar de tandarts gaan - zelfs wanneer een er spuit om te verdoven wordt bovengehaald en er een tand moet getrokken worden (wat niet lukt, dus operatie) - zonder mijn t-shirt doornat te zweten. 
• Uitwaaien aan het strand 's avonds
• Koffie gaan drinken met de liefste vriendin
• Zenuwen om voor een groep te spreken overwinnen
• Zwemmen, gewoon eindeloos baantjes trekken in een bijna leeg zwembad
• Warme kousen kopen op de dag dat met blote benen naar het werk gaan geen goed plan was. 

Ik denk dat ik dit nog even verder doe, gewoon in de beslotenheid van mijn notitieboekje. 

Wat is jouw klein geluk van vandaag? 

Klein geluk

Blauw stond al een hele tijd niet meer garant voor warm.
Het was enkel een vrijbrief om me regenbroekloos de straat op te wagen. Meer niet.
Elke morgen hijs ik me in een harnas van sjaal, muts en handschoenen. Onherkenbaar in lagen wol en winterjas. Gewapend tegen de blauwe, maar bijtend koude lucht.

Het moment komt altijd, net zo zeker als Sinterklaas.
(Alleen wat minder klokvast.)
Dit jaar viel ik stil tijdens een 'shit! we hebben nog postzegels nodig' sprint naar de post.
Ik haast me door de straat en val plots stil.

Klein geluk, voor het eerst sinds lang weer de zon op je rug voelen.

365 dagen vol klein geluk

Uitwaaien!

Zo lang ik me al kan herinneren, verzamel ik dingen. (Laat ons zeggen dat het wat in de familie zit.) En sinds een paar jaar verschoof het verzamelen van materiele dingen naar het bijhouden van momenten en klein geluk (en oké ja, handtassen en notaboekjes)

Dus toen ik op 1 januari las dat PuurArnika #365daysoflittlehapiness lanceerde, was het onmiddellijk duidelijk. Ik doe mee. 365 dagen elke dag een foto maken van wat je blij maakt.

Ik weet niet hoe lang ik het ga vol houden, maar voorlopig vind ik het meer dan behoorlijk plezant.

Vooral omdat ik merk dat er bijvoorbeeld zelfs op de eerste werkdag (6/365), waar ik veel te vroeg naar mijn zin moest opstaan, om aan te komen in een bureau waar de verwarming kapot was. Hoe ik de hele dag moest werken met mijn jas, sjaal en handschoenen aan en nog blauwe vingers en tintelende tenen had. Dat zelfs nadat ik me door mijn mailbox gewerkt had, die bijna ontplofte na twee weken ongeopend te zijn en filegewijs terug naar huis mocht schuiven, ik zonder moeite een moment kon vastleggen. Namelijk in de zetel voor de kachel met nieuw leesvoer voor mijn neus.



Eindelijk warm!

Wat ik nog wil vergeten

Klein geluk kan in een klein hoekje zitten.
Of in een mail van Azertyfactor, zoals deze middag: 'Proficiat, jij bent onze tip van de week!'

Schrijver Yannick Ottoy viste mijn tekst 'Wat ik nog wil vergeten' uit de Azertyfactorvijver en zette hem in de kijker met deze motivatie:

Het grote drama van geluk, zo hoorde ik iemand ooit zeggen, is dat het de bron van ongeluk is. Alles wat je gelukkig kan maken, kan je net zo droef stemmen. Maar je zal je moeten hechten, want het is eenzaam leven in de grote woestijn. Misschien heeft KiM dat willen zeggen. Misschien heb ik dat verkeerd gelezen. Dat kan ook. Maar het was fijn om te lezen. Dat zeker.

Ik vier een klein feestje in mijn hoofd.

Lezen? Dat kan hier

Klein geluk

Wakker worden met een fijn liedje in je hoofd. De melodie op repeat. Ook wanneer ik twee ochtendhumeurige ukken uit bed pluk, boterhammen smeer, koffie zet en ondertussen twee pyjama's voor schoolkleren probeer in te wisselen. Tussen hun drukke verhalen door blijft het liedje in mijn achterhoofd hummen. Ik betrap mezelf op een klein dansje als ik mijn tanden poets.
Ik stop even om drie paar zoenen uit te delen voor ik in mijn jas schiet en als eerste de deur achter me dichttrek. Wanneer ik in de auto stap en de radio aanklikt, klinkt mijn liedje.
De eerste glimlach voor vandaag is binnen .

Klein Geluk
Van alle kleine stukjes die er te lezen zijn, hou ik het meest van de schilderijtjes. Stukjes die een piepklein momentje geluk schetsen. Met de benen in de zon een eerste ijsje eten. ’s Ochtends slaperig een pareltje van Bernard Dewulf lezen. Verlekkerd uitkijken naar de avond die een bad met veel schuim en een goed boek beloofde.

Neem nu dit:
Ik zit aan de keukentafel met zicht op een tuin die langzaamaan wakker wordt uit een veel te lange winterslaap. De radio serveert zonnige muziek. Nog een groot uur en ik mag een moegespeelde en ondergesmoste KleineMan ophalen en boven in zijn bedje leggen. De stapel met het restje deadline is geslonken tot een onooglijk hoopje. Het document dat zich maandag moet laten keuren door alziende ogen ziet er bijna uit zoals het eruit moet zien. Ik leun achterover, rek mijn vingers en typ verder.

Trek een gerust een stoel bij. Er is verse koffie daar op het aanrecht en heb je zin in iets lekkers trek dan de derde lade van links open.

Wat ik je wens

Een mooi en bovenal gezond 2014.
Met klein geluk elke dag.

Soms moet er een nieuwe pot verf tegenaan...

Zo nu en dan overvalt het me. In de zetel zitten, rondkijken en opeens de drang voelen dat alles anders moet. 'Moesten we de zetel nu hier... en de tafel naar daar... en misschien moeten we het behang vervangen en die muur daar in een andere kleur steken.'
Het Lief rolt dan eens met zijn ogen maar ondertussen heb ik in mijn hoofd al de zetel en de kast buiten gegooid en vervangen door een nieuw exemplaar. Op de goede dagen krijg ik hem zover om met een kastje te gaan schuiven en stel ik mezelf verbazend snel tevreden met nieuwe kussens in de zetel en een ander kader aan de muur.

Ook hier kan dat gevoel me overvallen. Het grote voordeel is dat ik me geen hernia moet heffen aan zetels, kasten en tafels. En een nieuwe kleur is slechts kwestie van een klik op de knop in plaats van verfspetters in mijn haar en eindeloos borstels uitspoelen.

Zoals je ziet heb ik dus zitten prutsen. Bloggewijs zijn de kasten, bank en tafels zijn blijven staan waar ze stonden. Spelen met lettertypes en kleuren leek uiteindelijk voldoende. Al hing ik wel een nieuw kader op in de rechterhoek. Een schattenzoeker die mee vist naar klein geluk.

De 10 (*kuch* 12) foto's van 2014

Er vliegt zo'n stokje door blogland. Toon jouw tien foto's van 2014. Nike gooide het mijn richting uit. En omdat ik van logisch denken hou, maakte ik er een foto per maand van. 

In elk seizoen mijn grote liefde. De zee. Hoe desolater hoe liever. Hoe meer wind hoe liever. 

We smeden verbouwplannen. De tuin deze keer. Het voorjaar was gevuld met zand scheppen en stenen versleuren. 

In Technopolis, waar ie niet wou vertrekken voor de vlinder op zijn hoofd zat. 

Verhuisplannen op het werk. De vloer was het enige wat mooi was aan de locatie.

Gin-tonics op mooie lenteavonden. Klein geluk in al zijn glorie.

Vrienden die je op zondagmorgen uit je bed schudden met de vraag 'kom je mee aperitieven in de duinen".
Goud waard, zo'n mensen. 

Met stip op één het allerbeste verjaardagskado ooit - een hangmat.
Met stip op één de allermooiste camping waar we al kampeerden - la futa in Italië. 

De zee, alweer. 

Hoe de herfst altijd te vroeg komt. Hoe schoon ze ook is. 

Lastminute weekend in de Efteling. Alwaar de zoon de dag minutieus voorbereidt.

Een dag op stap met één van de leukste zesjarigen die ik ken. Topdag tussen de dino's. 

Het ding van de kerstvakantie: schaatsen. De teller staat op 4 en is nog aan het lopen.

Geen idee wie dit stokje al gekregen heeft en wie niet. Maar ik gooi het naar mensen die ik graag lees:  I. , Ineken en Ysabje, tonen jullie ook jullie selectie voor 2014?

Klein geluk #...
'De bel!'
'Waat?'
'De beeel!'
'Wat zeg je? '
'De bee-heel ging!'
Lief's witbestuifde hoofd wringt zich door de laag plastic waar hij het deurgat dichtplakte om zo de rest van het huis stofvrij te houden. De schuurmachine gaat even uit.
'Ik hoorde niets.'
'Ga toch maar even kijken' en het monotome gezoem trilt weer door de muren heen.

Het gezicht dat hoort bij de persoon die aanbelde gaat schuil achter een grote bos gele tulpen. Ze wil gewoon even 'hallo' zeggen, Dikke Buik een aai geven en ons proficiat wensen. Neen, ze hoeft niets om te drinken, komt echt niet binnen, geen tijd, geen tijd, echt geen tijd. Wel tulpen, om haar gelukwensen te laten nazinderen in de vorm van een kleurige bos lente.
Vijf minuten, langer duurde het niet. Maar ik geniet nog lang na, telkens wanneer ik de gele tulpenkopjes zie.

Kleine namiddag
Er hing aan het magneetbord nog een boekenbon die ik al maanden bewaarde, als een soort noodrantsoen voor hoge boekennood. Gisterenmiddag was die middag. Deel I van de trilogie waarin ik helemaal werd meegezogen was bijna uit. Voor het zover was, moesten deel II en III in m'n boekenkast staan.
M'n vrije middag werd een kleine namiddag. Een moment waar de wereld niet groter is dan gewoon genieten. Helemaal alleen op de bus, ronddwalen in een bijna verlaten boekenwinkel met kasten die 3 meter hoog reiken. In alle rust lezen, proeven en ontdekken. Verse chocoladecake halen bij die bakker waar ik bijna nooit meer kom, met een bijna lege bus terug naar huis.

Klein geluk.

De foto die ik niet maakte #14

De zon poetst de lucht blauw tijdens één van die zeldzame lenteprikken in de staart van de winter. Het grijze geplens van regen ruimt voor heel even - een uur als we geluk hebben - plaats voor af en toe een aarzelende zonnestraal op je rug.
Ik fiets langs de Brugse Vesten. Het prille gras lijkt door een batterij instagramfilters gehaald te zijn. De levendige kleuren knallen me tegemoet terwijl ik rond de plassen slalom.

Daar waar een troep krokussen, sneeuwklokjes en narcissen collectief en kleurrijk hun kop opstaken, staat ook hij. Niet meer in de lente van zijn leven. (Eerder tegen het einde van een lange herfst.)
Tussen duim en wijsvinger houdt hij een klein bosje. Vier narcissen en een sneeuwklokje.
Het bosje lente kan niet wedijveren met de blik op zijn gezicht.
Een grijns zo breed als een driejarige die een extra snoepje kreeg.

Hallo? Helpdesk?
Ik had me er niet mee moeten bemoeien. Niet proberen te helpen. Gewoon mijn rug toedraaien en heel het boeltje in zijn sop laten gaarkoken. Maar dat heb ik dus niet gedaan. Het begon gewoon zo klein, zo simpel. En dat kon ik wel aan. Een mailbox die weigerde nog langer mail op te halen. In twee minuutjes was het opgelost. En toen was het hek van de dam. Plots was ik de helpdesk van dienst. Koppige printers, luie computers, verwarde internetverbindingen. Iedereen wist me te vinden. Helpdesk Kim, het kwam zelf officieel in mijn functieomschrijving. Netwerkbeheerder.

Fijn, maar ik snap er dus niet meer van dan mijn collega's. Ik ben geen helpdesk. Ik weet waar de aan- en uitknop zit, hoe je een nieuwe emailaccount aanmaakt, hoe je programma's moet installeren of van de pc wippen. Ik kan nog net uitknobbelen waarom een printer blokkeert of hoe ik een virus moet verwijderen. Maar daar stopt het ook mee. Ik ben geen netwerkbeheerder, ik vind mijn weg niet in de warboel van snoeren en verbindingen van onze server. Mijn hele informatica-opleiding bestond uit Word, Exell, Acces en Powerpoint. Ik modderde gewoon wat aan. Prutste hier en daar wat om me bereidwillig te tonen. Dom!

"Jij speelt met die dingen", was het antwoord op mijn paniekerige vraag "Waarom bombarderen jullie mij tot netwerkbeheerder?"
Ha, ik speelde met die dingen. Ik had gewoon het (on)geluk om aan de juiste knopjes geprutst te hebben. En nu zit ik
met netwerkproblemen op mijn kap waar ik echt geen snars van snap.