woensdag 25 februari 2015

Destress-fantasie #boostyourpositivity

Ik heb een fantasie. Op de dagen dat mijn kroost elkaar de oorlog verklaart alvorens de dag tien minuten oud is. Op dagen dat de to-do-lijst in mijn hoofd langer is dan de minuten die de dag telt. Op dagen dat ik té moe ben of waarop het voelt dat ik in mijn eentje een kudde schapen de trap moet op krijgen (waar er natuurlijk altijd  een aantal er net in de tegenovergestelde richting vandoor gaan) terwijl ik gewoon aan het koken ben én een oogje op het huiswerk maken moet houden.



Op zo'n dagen wil ik soms wegvluchten. Mijn koffer pakken, een briefje op de tafel achterlaten 'Ik ben er even niet. Tot later!' en de deur achter me dichttrekken.

In de winter wil ik in die fantasie altijd in bed kruipen. Diep onder de dekens met een kersenpitje tegen me aan en verdiept in wondermooi leesvoer. Niet in mijn eigen bed, maar ergens in een hippe b&b midden in het groen, waar het bed opgemaakt is met kraakverse, witte lakens en er standaard een espressomachine in de kamer staat. Er brandt een haardvuur en zacht avondlicht kleurt de kamer warm-oranje. Als ik moe-gelezen en uitgeslapen ben, duffel ik me warm in en ga wandelen. Waar het eten vandaan komt, heb ik nog niet uitgevogeld, maar het smaakt lekker en ik heb er geen werk aan.

Voor de zomer heeft mijn hoofd een andere fantasie. Dan trek ik me terug in een strandhuisje, verlaten in de duinen. Er staat ook een bed met even kraakverse, witte lakens maar vanuit het raam kijk ik uit op het verlaten zonovergoten strand. Ik heb tijd om te lezen, te schrijven, te wandelen en uit te slapen. Het is niet te warm, niet te koud, er zijn net genoeg wolken en net genoeg wind.

Dit is de theorie in mijn hoofd.
In de praktijk krijg ik dat haardvuur nooit van zijn leven aan. Vreet ik die witte lakens waarschijnlijk op van frustratie omdat ik me alleen voel. en na één dag vlieg ik ongetwijfeld tegen de mooi gedecoreerde muren van mijn hippe b&b-kamer op omdat een mens maar zoveel kan lezen en zoveel kan wandelen zonder een woord te wisselen met iemand anders.
In het strandhuisje zal je zien dat dat strand enkel verlaten is als het de godganse dag regent en bij zonneschijn wordt het overspoeld door gezinnen met kinderen. Waarbij mijn hart natuurlijk in duizend stukken breekt omdat ik mijn eigen grut zo mis.

En zo blijft het bij een fantasie. Gelukkig heb ik minder drastische manieren. Een tas koffie en een stuk chocolade. Per ongeluk express de trein missen. Een lang warm bad. Baantjes trekken in het zwembad. Fietsen met mooie muziek in mijn oren. Yoga. Of gewoon eens vroeg diep onder de dekens kruipen, met een kersenpitje tegen mijn buik, verzonken in wondermooi leesvoer. Gewoon in mijn eigen bed.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project. lees er meer over bij Lilith en Oon.

6 opmerkingen:

lilith zei

Heerlijk. :)

Oon zei

Per ongeluk express de trein missen... <3

Anoniem zei

Wat schrijf jij toch mooi.

Onzenhofisgroot zei

Oh wat is dat herkenbaar!

Domi zei

O zo mooi Kruimel!!
PS had je ons herkend toen we voor je deur parkeerden op Valentijndag?

Woolywoot zei

Heeeeeeel herkenbaar. Ik heb na 17 jaar moederschap van 4 kinderen wel eens onverwachte vluchten gemaakt. Toen ik wist dat mijn man thuis zou komen heb ik de potten laten staan en ben gaan fietsen tot ik bij een mooi bankje tussen het mais uitkwam. Ik genoot. Tot er een man langskwam die zijn hond uitliet (een enge hond ook nog) en naast me kwam zitten en mij er zo zielig alleen bij vond zitten....... (het was wel even een teleurstelling voor hem dat ik een mama was en geen vrijgezel). Heel af en toe was mama ineens even weg. MAar ja, dat kan alleen als je kinderen wat ouder zijn, en dan wordt juist de behoefte om eruit te willen ook minder, want ik kan er nu uit wanneer ik wil. Wat me echt goed doet is elke week een aantal uur fietsen met heerlijke muziek op en dan alleen zijn met de elementen en genieten van de natuur. Nu ze ouder worden heb ik wel meer vrijheid, maar nog steeds zijn er momenten op de dag die mij enorrrm kunnen frustreren (zoals het enorme uitstelgedrag om naar bed te gaan of een uur over het avondeten doen..grrrrr). (dit geldt dan alleen nog voor de jongste twee, met mijn pubers is het weer een ander verhaal, die hebben zo ook wel eens hun kuren maar daar heb ik bijna geen omkijken meer naar > ergens deed ik dus wel wat goed in die hele opvoeding ;-)