Verdomd, toch geen loopblog
Eerst netjes klikken: en daarna lezen en ondertussen luisteren.
Vreemd hoe het gaat. Ik ben niemand meer in mijn loopschoenen en afgewassen sportkleren. Geen Kruimel, geen mama, geen collega. Ik ben twee benen die alles dragen. Ik draaf met de zon in mijn rug. Ik loop mijn schaduw achterna en voel hoe mijn lijf warm wordt. Ik ga er nog van houden. Van voeten die zelfstandig gaan lopen. Van handen die maaien. Van zweetdruppels die er wel zijn, maar die je niet voelt. Van alleen nog adem zijn, want die steek daar in mijn rechterheup die wil ik niet voelen. Van de warme avondlucht en het gevoel alleen maar te lopen. Draven op de tonen van de muziek in mijn oren en voor de rest helemaal en absoluut niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten